ဧရာဝတီးတိုင္း ျမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ျမိဳ႕။
ဦးေအးဝင္းနွင့္ေဒၚခင္သန္းတို႔မွာ ျမိဳ႕မေစ်းတြင္ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခန္းနွင့္ အဝတ္အထည္မ်ား
ေရာင္းခ်ေသာအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳလာခဲ့ၾကေသာ္လည္း၊ အသက္အရြယ္
ၾကီးရင့္လာသည္နွင့္အမွ်၊ ေရွ႕ေရးအတြက္အိုစာမင္းစာကိုစဥ္းစားျပီးသကာလ၊ လုပ္ငန္းကို
ျဖဳတ္၍ ဆိုင္ခန္းကိုေရာင္းခ်ကာ ေအးေအးေဆးေဆးေနေတာ့မည္ဟူေသာ စိတ္ကူးျဖင့္...
ဆိုင္ခန္းကလည္းေဒါင့္ခန္း၊ လူၾကိဳက္မ်ားသည္။ ေရာင္းဖို႔ေျပားထားသည္မွာလည္းၾကာျပီ။
သို႔ေပမယ့္...ေတာ္ေတာ္နွင့္ေရာင္းမထြက္နိုင္။ ေဒၚခင္သန္းမွာ ေဗဒင္ေမးျပီးယၾတာေခ်ရ
သည္က ေမာလွျပီ။ ဦေအးဝင္းလည္း စိတ္ဓါတ္က်ေနျပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ နွစ္ေလာက္ကတည္းက "ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲေရာင္းပါဗ်ာ" ဟု တဖြဖြေျပာေနခဲ့ေသာ
မ်က္ေစာင္းထိုးဆိုင္ခန္းမွ ေထြးေမာင္ဆိုသူကလည္း "ပိုက္ဆံစုေနပါျပီ" ေျပာလိုက္၊ "ေငြလိုေန
ေသးလို႔ပါ" လို႔ေျပာလိုက္နွင့္ ဆင္ေျခဆင္လက္ကုန္လုနီးပါျဖစ္ေနေလျပီ။
ေထြးေမာင္ဆိုသည္မွာ တကယ္ေတာ့ သူ႕ဦးေလး၏အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္တြင္
လခစားအျဖစ္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနသူတစ္ဦး။ မရိုးသားေသာ္လည္း ၾကိဳးစားေသာေၾကာင့္
သူ႕ကို လက္လႊတ္၍မရေပ။ လစ္ရင္လစ္သလို စာရင္းေဖ်ာက္တတ္သည္။
ေထြးေမာင္သည္ ဦးေအးဝင္း၏ဆိုင္ခန္းကို အလြန္လိုခ်င္ေနသည္။ ဒီဆိုင္ခန္းမွာ သူ ပိုင္နိုင္
ေသာ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္ဖြင့္လိုက္ရရင္..ဟူေသာအၾကံျဖင့္။ တစ္ဖက္မွာလည္း
သူ႕ဦးေလးက ငုတ္တုတ္ၾကီးရွိေနေသးသျဖင့္ ေခါင္းခဲေနျပီ။ သူ႕အစ္မနွင့္တိုင္ပင္၍...
ေဒၚခင္သန္းမွာ ဆိုင္ခန္းေရာင္းထြက္ဖို႔အေရး ဟိုလူ႕ေမး၊ ဒီလူ႕ေမးနွင့္။
ေနာက္ဆံုး...ေဒၚျမေဝနွင့္ေတြ႕ေလသည္။
ေဒၚျမေဝသည္ ဘာသာေရးအလုပ္ကိုေဇာက္ခ်လုပ္ကိုင္ေနသူျဖစ္ျပီး၊ အေမွာင့္ပေယာဂ၊
သရိုးသရီကိစၥမ်ားကို ကူညီတတ္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။
ေဒၚခင္သန္းလည္း ဦးေအးဝင္းကိုေခၚ၍ နွစ္ေယာက္သား ေဒၚျမေဝနွင့္သြားေရာက္ေတြ႕ဆံု
ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပေလသည္။
ထိုအခါ ေဒၚျမေဝကမ်က္စိမိွတ္၊ အာရံုျပဳလ်က္
"အင္း...ဘယ္သူတုန္း ဆိုင္ေပၚမွာထိုင္တာ" ဟုဆိုေလသည္။
ဦးေအးဝင္းနွင့္ေဒၚခင္သန္းတို႔မွာ နားမလည္ပဲ
"ဆိုင္ကေရာင္းေတာ့မွာဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွမထိုင္ေတာ့ပါဘူး" ဟုျပန္ေျဖမိသည္။
"ခဏေနဦး" ဟုဆိုကာ ေဒၚျမေဝကသူ႕တပည့္ကိုေခၚ၍ အနားတြင္ထိုင္ခိုင္းျပီး
"ကဲ လာပါဦး သူမ်ားဆိုင္မွာ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ" ဟုေမးလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္
ေဒၚျမေဝ၏တပည့္မွာ ခ်က္ခ်င္းမ်က္နွာတည္သြား၍
"ငါ့ကိုလူတစ္ေယာက္လာထိုင္ခိုင္းထားလို႔ထိုင္ေနတာေပါ့" အသံခပ္မာမာျဖင့္
ခြန္းတံု႔ျပန္သည္။ ေဒၚျမေဝက
"ေၾသာ္ ဒီလိုလား သူမ်ားစီးပြားေရးကိုပ်က္စီးေအာင္မလုပ္ရဘူးေလ"
"ငါ...မသိဘူး ငါက...ငါ့ဆိုင္မွာ ငါ့ဘာသာထိုင္ေနတာ ငါ့ကိုလၻက္ရည္တိုက္မယ္ဆိုျပီး
လာေခၚလို႔" ျပန္ေျဖသည့္အသံကနည္းနည္းေပ်ာ့လာသည္။
ဦးေအးဝင္းလည္း မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ ေဒၚျမေဝကိုအရဲစြန္႔၍ ေတာင္းဆိုေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဝင္ေမးလို႔ရလား"
"ရပါတယ္" ေဒၚျမေဝ၏ခြင့္ျပဳခ်က္ရသည္နွင့္ သူ႕တပည့္ဘက္လွည့္၍
"ခင္ဗ်ားကဘယ္သူလဲ"
"ငါ...ထြန္းဝင္း"
ဦးေအးဝင္း စဥ္းစားသည္။ သူသိေသာဦးထြန္းဝင္းဆိုသည္မွာ ပန္းအိုးေတြေရာင္းတဲ့
ေစ်းရံုဘက္က၊ ကြယ္လြန္သြားသည္မွာ ၅ နွစ္ေလာက္ရွိျပီ။
"အဘထြန္းလား"
"ေအး...ဟုတ္တယ္ မင္းက ငါ့ကိုမွတ္မိသားပဲ"
"အဘေရာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသိလား"
"သိတာေပါ့ အထည္ေရာင္းတယ္ေလကြာ၊ မင္းအေဖကိုလည္း ငါ ေကာင္းေကာင္း
သိတာေပါ့"
"အဘ ဆံုးသြားတယ္ၾကာျပီေလ"
"ဟုတ္တယ္ေလ ငါေသျပီး ငါ့ဆိုင္မွာပဲငါရွိေနတယ္ ဘယ္မွမသြားဘူး၊ ငါရွိမွန္းလည္း
ဘယ္သူမွ မသိၾကပါဘူးကြာ"
"အဘ အခုဆိုအသက္ ၆၈ ေလာက္ရွိျပီေပါ့"
"ေအး ဟုတ္တယ္ ငါ ၆၃ နွစ္မွာေသသြားတာ မင္းကမွတ္မိသားပဲ"
"ကဲ ဒါေတြထားပါဦး အဘကကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ေပၚမွာဘာလုပ္ေနတာတုန္း"
"လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ နွစ္ေလာက္က ငါ့ကို လူတစ္ေယာက္ ညေနတိုင္းလာလာ ၾကည့္တယ္ကြ၊
ငါ့ဆိုင္နားကေနေပါ့ကြာ၊ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ "လၻက္ရည္တိုက္မယ္ လိုက္ခဲ့"
ဆိုျပီး ငါ့ကိုလၻက္ရည္ဆိုင္ေခၚတယ္ကြ"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ငါ့ကိုလၻက္ရည္တိုက္ျပီးအျပန္က်ေတာ့ မင္းဆိုင္နားအေရာက္မွာ ဒီဆိုင္မွာေနခဲ့၊ ေရာင္းမထြက္
ေအာင္တားထား ဆိုျပီး ငါ့ကိုထားခဲ့တာ။ မင္းဆိုင္ကိုဝယ္မယ့္သူေတြလာၾကည့္ရင္ ငါကေမာင္း
ထုတ္ေပးရတယ္၊ ဒါပဲ"
"ဟာ ေသလိုက္ပါေတာ့"
"ဟယ္"
ဦးေအးဝင္းတို႔နွစ္ေယာက္စလံုး အံ့ၾသမိၾကသည္။
"ဒါဆို အဘကိုကၽြန္ေတာ္လၻက္ရည္တိုက္မယ္ အဘ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကေနဖယ္ေပးပါ ဘယ္လိုလဲ"
ဟု ဦးေအးဝင္းက ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။
အဘထြန္းလည္းေတြေဝေနသည့္ပံု။ အေျဖျပန္မထြက္လာ။
ဦးေအးဝင္းလည္းတစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္ျပီး
"ဒီလိုလုပ္အဘရယ္ အခု အဘကို ကၽြန္ေတာ္လၻက္ရည္တိုက္မယ္၊ ေနာက္ေန႔က်ရင္
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အဘအတြက္ သကၤန္းလွဴျပီးအမွ်အတမ္းေဝေပးမယ္ဗ်ာ"
အေျဖခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္လာသည္။
"ေအး ေကာင္းတယ္ကြာ ငါ သေဘာတူတယ္"
ေဒၚျမေဝ၏အိမ္ကတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္း၍ လၻက္ရည္ပါဆယ္ မွာလိုက္သည္။
လၻက္ရည္ေရာက္လာသည္နွင့္ခြက္ထဲထည့္၍ ဦးေအးဝင္းက
" အဘ ေရာ့ လၻက္ရည္ေသာက္"
ဦးထြန္းဝင္း၏ဝိဥာဥ္ဝင္ေရာက္ေနသူေဒၚျမေဝ၏တပည့္မွာ ဘာမွမေျပာမဆိုနွင့္ လၻက္ရည္ပူပူကို
တစ္က်ိဳက္တည္းေမာ့ခ်လိုက္ရာ ဦးေအးဝင္း၊ေဒၚခင္သန္းသာမက ေဒၚျမေဝထံ ကိစၥေမးရန္ေရာက္
ေနသူမ်ားပင္ လန္႔ဖ်န္႔သြားၾကသည္။ ေဒၚျမေဝကေတာ ့ျပံဳးရံုသာျပံဳးေနသည္။
ဦးေအးဝင္းလည္း အဘထြန္းကို လၻက္ရည္တိုက္ျပီးသည္နွင့္ ေခ်ာ့ေမးေလေတာ့သည္။
"ဒါနဲ႔ေနပါဦး အဘကိုလာေခၚတာဘယ္သူလဲ"
"ငါမသိဘူးကြ၊ တစ္ခါမွမျမင္ဘူးဖူး"
"ဒါဆို ဘယ္သူလုပ္ခိုင္းတာလဲ အဘသိလား"
အဘထြန္းကမေျဖ။
"အဘသိရင္ေျပာျပပါ အဘရယ္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွျပန္မလုပ္ပါဘူး"
"မင္း ငါ့အတြက္ေကာင္းမႈလုပ္ေပးမွာေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အမွ်အတမ္းေဝေပးမယ္ေနာ္"
"စိတ္ခ်ပါအဘ"
"မင္းကတိတည္တယ္ေနာ္"
"ကၽြန္ေတာ္ကတိေပးပါတယ္"
ေဒၚျမေဝကလည္း
" ေျပာျပလိုက္ပါဦးထြန္းဝင္း၊ ကၽြန္မလည္းရွိပါတယ္"
"ေအး ဒါဆို ငါေျပာျပမယ္ မင္းရဲ့ဆိုင္ကိုသူ႕ကိုပဲေရာင္းပါ သူ က်ိန္းေသဝယ္ပါမယ္လို႔
ေျပာတဲ့သူပဲ မင္းသိမွာေပါ့"
"ေထြးေမာင္လား"
"ေအး ဟုတ္တယ္ သူကမင္းဆိုင္ကိုအရမ္းလိုခ်င္ေနတာ၊ သူ႕ဦးေလးကလည္းရွိေနေတာ့
ဝယ္ဖို႔ခက္ေနတယ္ကြ။ အဲဒီေတာ့ သူဝယ္နိုင္မယ့္အခ်ိန္အထိ ငါ့ကိုအခ်ိန္ဆြဲခိုင္းထားတာ
ေပါ့ကြ။ မင္းက ငါ့အတြက္ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ေပးမယ္ဆိုလို႔ ငါေျပာျပတာ၊ မဟုတ္ရင္
ငါမေျပာရဲဘူး၊ ငါ့ကိုဆိုင္မွာလာေခၚတဲ့လူက ငါ့ကိုနိွပ္စက္လိမ့္မယ္၊ ေဟ့ေကာင္ေအးဝင္း
ငါေမာလာျပီကြာ သြားေတာ့မယ္ မင္းရဲ့ကတိသာတည္ပါေစကြာ"
ဟုေျပာျပီး ေဒၚျမေဝ၏တပည့္လည္းပံုမွန္အေနအထားျပန္ျဖစ္သြားျပီး
"အဆင္ေျပၾကရဲ့လားခင္ဗ်ာ" ဟုေမးေလသည္။
ေဒၚျမေဝက
"ေအး အဆင္ေျပသြားျပီ၊ နင္လည္းေမာေနမွာ ေရေသာက္လိုက္ဦး။" ဟုေျပာျပီး
ဦးေအးဝင္းနွင့္ေဒၚခင္သန္းဘယ္ကိုလွည့္၍
"မနက္ျဖန္ကို ဦးထြန္းဝင္းအတြက္ အလွဴအတန္းလုပ္ဖို႔စီစဥ္ပါ၊
ျမိဳ႕ဦးေက်ာင္းဘုန္းၾကီးကို ကြယ္လြန္သူဦးထြန္းဝင္းအတြက္လို႔ေျပာျပီး သကၤန္းတစ္စံု
လွဴလိုက္ပါ အမွ်ေဝခါနီးက်ရင္ ဘုန္းၾကီးကိုခြင့္ေတာင္း၊ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းအေပါက္ဝကေန
ဦးထြန္းဝင္းကိုအမွ်အတမ္းေဝဖို႔ေခၚလိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မနက္ျဖန္လုပ္လိုက္ပါ့မယ္ ကၽြန္ေတာ္မရွင္းလို႔ေမးပါရေစ၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယားလည္းဘုရားတရားေန႔တိုင္းလုပ္ေနတာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အခုလိုမ်ိဳး
လုပ္လို႔ရေနတာပဲလား"
"ဝဋ္ေႂကြးေပါ့ ဦးေအးဝင္းရယ္ ဝဋ္ေႂကြးပါလာရင္ေရွာင္လို႔မရဘူး ဝဋ္ေႂကြးကေသးရင္ေသးသလို၊
ၾကီးရင္ၾကီးသလိုေပါ့၊ ကိုယ္ကလည္းဘုရားတရားျမဲေနတယ္ ဝဋ္ေႂကြးကုန္မယ့္အခ်ိန္ေရာက္လာ
ေတာ့ အေျဖေပၚလာတာေပါ့ ဘုရားတရားျမဲေနရင္ ကူညီမယ့္သူေတြကအျပည့္အဝကူညီလို႔ရတာ
ေပါ့ ကိုယ္မျမင္ရပဲ ကိုယ့္ကိုကူညီေနတဲ့သူေတြရွိပါတယ္ ကၽြန္မဆိုရင္လည္း ကၽြန္မကိုကူညီမယ့္သူ
ေတြရွိေနလို႔ ဦးေအးဝင္းတို႔ကို ျပန္ျပီးကူညီလို႔ရတာေပါ့။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္ကလို နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက ကိုယ္ထင္ျပျပီးကူညီေပးတဲ့ေခတ္
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားသာသနာေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ တရားပ်က္တဲ့သူေတြမ်ားေနျပီ။
ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွမထားပဲ ဘာသာေရးကိုအာရံုထားျပီးလုပ္ဖို႔အၾကံျပဳခ်င္ပါတယ္၊ ဦးေအးဝင္းတို႔က
အသက္လည္းၾကီးျပီေလ။
"ဟုတ္ပါတယ္ ဒီကိစၥေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘယ္လိုမွထင္မထားတဲ့ကိစၥပါပဲ"
"ဒါမ်ိဳးေတြရွိပါတယ္ ကၽြန္မ အျမဲတမ္းကူညီေပးေနရတာပါ ၾကံဳရင္ထပ္ေျပာျပပါဦးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ မနက္ျဖန္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာသြားလွဴလိုက္ပါမယ္"
"လိုအပ္တာရွိရင္ ထပ္လာခဲ့ပါဦး ကၽြန္မကူညီနိုင္တာဆိုရင္ အကုန္ကူညီေပးပါ့မယ္
အလွဴလုပ္ဖို႔ရွိရင္ ဒါနပါဝင္နိုင္ေအာင္ဖိတ္လိုက္ပါ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ခြင့္ျပဳပါဦး" ဟုခြင့္ပန္ရင္း ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ ျမိဳ႕ဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႔ သကၤန္းတစ္စံု၊ လွဴဖြယ္မုန္႔မ်ား
ယူသြားကာ ဘုန္းဘုန္းကိုျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေလွ်ာက္ထား၍ အလွဴဒါနျပဳႁကေလသည္။
အမွ်အတမ္းေဝခါနီး၌ ဘုန္းဘုန္းက
"ဒကာၾကီး ေဟာဟိုတံခါးေပါက္ဝကေန ဦးထြန္းဝင္းကိုအမွ်အတမ္းေဝဖို႔ေခၚေပေတာ့
ဘုန္းဘုန္းေစာင့္ေနမယ္"
ဦးေအးဝင္းလည္း
"တင္ပါ့ဘုရား" ဟုဆိုကာ ေက်ာင္းအေပါက္ဝနားသြား၍
"အဘဦးထြန္းဝင္းေရ အဘအတြက္ အလွဴမွာ သာဓုေခၚဆိုဖို႔လာပါ" ဟုအသံျပဳျပီးျပန္
လွည့္လာသည္။
"ကဲ ဒကာၾကီးနဲ႔ဒကာမၾကီးက သကၤန္းကိုေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီကိုင္၊ သူ႕အတြက္
အလယ္မွာေနရာေပးလိုက္ေပါ့အမွ်အတမ္းေဝမယ္၊ ကြယ္လြန္သူဦးထြန္းဝင္းအားရည္စူး
၍ ယေန႔ယခုျပဳျပဳသမွ်ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔ကို ရွိရွိသမွ်၊ၾကားၾကားသမွ်
အမွ်...အမွ်...အမွ်... ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့
သာဓု...သာဓု...သာဓု...ပါဘုရား
အမွ်...အမွ်...အမွ်... ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့
သာဓု...သာဓု...သာဓု...ပါဘုရား
အမွ်...အမွ်...အမွ်... ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့
သာဓု...သာဓု...သာဓု...ပါဘုရား
------------------ ------------------------- -----------------------
ေနာက္ ၃ ရက္အၾကာမွာ ဆိုင္ခန္းေစ်းညိႈနိွဳင္းဖို႔ကိစၥေပၚေပါက္လာပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္
ေပးသည့္ေစ်းကနည္းေနေသးသည္။ ဦးေအးဝင္းနွင့္ေဒၚခင္သန္းလည္း ေဒၚျမေဝထံ ေနာက္
တစ္ေခါက္ထပ္သြားၾကျပန္သည္။
ေဒၚျမေဝ၏အိမ္၌ ေရွ႕ကေရာက္နွင့္ေနသည့္အဖြဲ႕ကမျပီးေသး၍ေစာင့္ေနရေသးသည္။
ကိစၥလာေမးသည္မွာ ရြာသူရြာသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ေဒၚျမေဝ၏တပည့္ကလည္း ပုဆိုးခါးေတာင္း
ၾကိဳက္၍ကေလးေတြ ေထြခင္းတိုင္းကစားသလို လက္ကေထြခင္းသည့္ပံုစံျဖစ္ေနသည္။ ေဒၚျမေဝ
လည္း ဦးေအးဝင္းတို႔ဝင္လာသည္ကိုျမင္သည္နွင့္
"ခဏေနဦးေနာ္" ဟူေသာသေဘာျဖင့္လက္ကာျပီျပီး သူ႔တပည့္ဘက္ကိုလွည့္၍
" ဟဲ့ ေကာင္ေလး ဘာလုပ္ေနတာတုန္း" ဟုဆူလိုက္ရာ
"ေထြခင္းေနတာဗ် ၾကီးၾကီးရ"
"လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ျငိမ္ျငိမ္ေနစမ္း" ဟုေငါက္လိုက္ေတာ့မွ ထိုင္ခံုမွာထိုင္ေလသည္၊
ပုဆိုးခါးေတာင္းၾကိဳက္ကေတာ့မျဖဳတ္ေသး။
ကိစၥမ်ားျပီးစီးၾက၍ အားလုံးျပန္သြားၾကျပီးေနာက္
"ဘာထူးလဲ ဦးေအးဝင္း" ဟုေဒၚျမေဝကေမးရာ
"ဆိုင္ခန္းကေတာ့ေစ်းလာညွိတဲ့သူလာတယ္ ဒါေပမယ့္ အရင္ေခၚေစ်းထက္နည္းေနလို႔ပါ
ျပီးေတာ့ အဘထြန္းလည္းဆိုင္မွာရွိေသးလားလို႔ သိခ်င္တာလဲပါပါတယ္"
"ျမိဳ႕ဦးေက်ာင္းမွာသြားလွဴျပီးျပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ျပီးပါျပီ"
"ဒါဆိုခဏေလး" ဟုဆိုကာ သူ႕တပည့္ကိုေဘးမွာလာထိုင္ခိုင္းျပီး မ်က္လႊာခ်လိုက္ေလသည္။
သိပ္မၾကာလိုက္ သူ႕တပည့္ကအသံေအာေအာနွင့္
" ေအး ဆိုစမ္းပါဦးကြ"
"အဘထြန္းလား"
"ဟုတ္တယ္ေလကြာ"
"ဒီလိုပါ ျမိဳ႕ဦးေက်ာင္းမွာ အမွ်မေဝခင္အဘထြန္းကိုကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေရွ႕ကေနထြက္ေခၚတာ
ၾကားရဲ့လား"
"ဟ ၾကားတာေပါ့ကြ မင္းတို႔လွဴေပးတဲ့အလွဴကို ငါရပါတယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ
မင္းကငါ့ကိုဘာကိစၥေခၚတာတုန္း ငါ မင္းဆိုင္မွာမေနေတာ့ဘူးကြ"
"ဒီလိုပါ ဆိုင္ခန္းကဝယ္သူလာပါျပီ ဒါေပမယ့္ ေပးတဲ့ေစ်းကနဲေနလို႔ပါ"
ခဏစဥ္းစားျပီးေနာက္
"ေဟ့ေကာင္ အဲဒါထန္ကုန္ပဲကြ၊ မရေတာ့ဘူး"
ဦးေအးဝင္းလည္းစိတ္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။
"ဒါဆိုလည္း ဘယ္တတ္နိုင္ပါ့မလဲေလ"
"ေအး တျခားေထြေထြထူးထူးမရွိရင္ငါသြားေတာ့မယ္ကြာ"
ဦးေအးဝင္း၏ "ဟုတ္ကဲ့" ဟူေသာစကားအဆံုးတြင္ ေဒၚျမေဝ၏တပည့္လည္း ပံုမွန္အေနအထား
ျပန္ျဖစ္သြားေလသည္။
ေဒၚျမေဝကလည္း
"ဆိုင္ခန္းေရာင္းျပီးရင္အလွဴအတန္းလုပ္ေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့ စိတ္ခ်ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါဦး"