ေဖာ္ျပေရးသားလိုက္ရပါသည္။
ဦးေက်ာ္စိန္ ေဒၚအမာ
ကမာၻလံုးသကၤန္းတိုက္
ၾကည့္ျမင့္တိုင္၊ အိုးဘိုရပ္။
ၾကည့္ျမင့္တိုင္ျမိဳ႕နယ္ကိုဝင္လိုက္ျပီဆိုသည္ႏွင့္ ကမာၻလံုးသကၤန္းတို္ဆိုတာကိုမသိသူမရွိ။
ေခတ္အဆက္ဆက္နာမည္ရွိခဲ့သည္။ သကၤန္း၏အလ်ားအနံအတိုင္းအတာျပည့္ရံုတင္မက၊
သကၤန္းတိုက္ပိုင္ရွင္ဦးေက်ာ္စိန္ ေဒၚအမာတို႔၏ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္မႈ၊ သေဘာထားျပည့္ဝမႈ
တို႔ေၾကာင့္အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေဖာက္သည္ေပါမ်ားသည္။ အမ်ားစုမွာကုန္ပစၥည္းမ်ားကို
တယ္လီဖုန္း၊ စာမ်ားျဖင့္မွာယူၾကသည္က မ်ားသည္။ ကမာၻလံုးသကၤန္းကို နယ္ျမိဳ႕မ်ားတြင္
တစ္ဦးတည္းကိုယ္စားလွယ္ယူ၍ဆိုင္ခြဲဖြင့္ၾကသည္အထိပင္။
သူ႕ေခတ္သူ႕အခါကျမိဳ႕မ်က္နွာဖံုးျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္စိန္ ေဒၚအမာတို႔မွာ သားနွစ္ေယာက္ထြန္းကား
ခဲ့သည္။ သားနွစ္ေယာက္အရြယ္ေရာက္၍အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ျပီးသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့
လုပ္ငန္းကိုသားအၾကီးနွင့္လႊဲအပ္၍ ဦးေက်ာ္စိန္ ေဒၚအမာတို႔မွာ ဘဝကို ေအးေအးေဆးေဆး
ျဖတ္သန္းကုန္လြန္ခဲ့ၾကသည္။ တိုက္နွစ္လံုးရွိရာ သားအၾကီးအတြက္ လုပ္ငန္းနွင့္တြဲလ်က္ရွိေသာ
တိုက္ကိုေပး၍ သားအငယ္အတြက္ေတာ့ အေနာက္ဘက္ကတိုက္ကိုေပးခဲ့ေလသည္။တိုက္ေဆာက္စဥ္ကတည္းကအေပၚထပ္ေနာက္ေဖးဘက္တြင္ လူသြားလမ္းထည့္ထားသျဖင့္
အေရွ႕တိုက္နွင့္အေနာက္တိုက္မွာအိမ္အတြင္းမွပင္အလြယ္တကူ ကူးသန္းသြားလာနိုင္သည္။
ဦးစိုးညြန္႔စိန္ ေဒၚၾကည္ၾကည္မာ
ဦးေက်ာ္စိန္ ေဒၚအမာတို႔ကြယ္လြန္သြားၾကေသာ္လည္း ကမာၻလံုးသကၤန္းတိုက္မွာ ေရွးမူမပ်က္၊
မိတ္မပ်က္ပဲ ဆက္လက္ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားနိုင္ခဲ႔သည္။ ဦးစိုးညြန္႔စိန္မွာ အေနအထိုင္
ေအးေဆးသူတစ္ေယာက္၊ စာဖတ္ျခင္းကိုဝါသနာထံုသူ။ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚၾကည္ၾကည္မာသည္
စီးပြားေရးကိုစိတ္ဝင္စားကာ သေဘာထားေကာင္း၊ ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္၍ ေစ်းကြက္အေနအထား
ကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သျဖင့္ ကမာၻလံုးသကၤန္းတိုက္၏အစဥ္အလာကို ဆက္လက္
ထိန္းသိမ္းနိုင္ခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္...
လူတို႔၏ဘဝသည္အရာရာတိုင္းတြင္အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနမႈဆိုတာမရွိ။
တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု၊ တစ္ေနရာမဟုတ္တစ္ေနရာတြင္ ခၽြတ္ယြင္းမႈ၊ ခၽြတ္ေခ်ာ္မႈဆိုတာရွိစျမဲေပ။
ဦးစိုးညြန္႔စိန္ ေဒၚၾကည္ၾကည္မာတို႔မွ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့ေသာ္လည္း
သားအၾကီးမွာ ဒႆမတန္းအေရာက္တြင္ လၻက္ထဲ၌ေဆးခတ္ေကၽြးျခင္းကိုခံခဲ့ရျပီး ပညာေရးေရွ႕
ဆက္ရန္ ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘဲ စိတ္မနွံ႔ေတာ့သည့္အေျခအေနသို႔ေရာက္ခဲ့ရသည္။
မေမးေကာင္း၍ မေမးျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ဦးတည္းေသာသား သူေဌးသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္
အမိဖမ္းသည္ဟူ၍လည္းၾကားခဲ့ရသည္။ မိဘနွစ္ပါးမွာ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ခဲ့ရေပသည္။သမီးျဖစ္သူက
ေတာ့ ဘြဲ႕ရျပီးမိဘ၏လုပ္ငန္းကိုဝင္ေရာက္ကူညီေနခဲ့သည္။
ကၽြန္ုပ္သည္ သကၤန္းပရိကၡရာမ်ာကို တယ္လီဖုန္းျဖင့္တစ္မ်ိဳး၊ စာျဖင့္တစ္ဖံု မွာယူသည္ကမ်ား
ေသာ္လည္း ရဟန္းခံရွင္ျပဳရာသီေရာက္ျပီဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ ရန္ကုန္သို႔ဆင္း၍ စိတ္တိုင္းက်မွာ
ယူရသည္။ အနည္းဆံုး တစ္နွစ္ကိုတစ္ေခါက္ေရာက္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆး စကားစျမည္
ေျပာျဖစ္သည့္အခါမ်ားလည္းရွိသလို ဝယ္သူအလြန္မ်ား၍ မွာစရာရွိတာမွာျပီးျပန္ရသည့္ အခါမ်ိဳး
လည္းရွိေပသည္။
ေဒၚၾကည္ၾကည္မာသည္ ကိုယ္ခႏၶာ ဝဝျဖိဳးျဖိဳး၊ ေဖာ္ေရြေသာအျပံဳးနွင့္ ခရီးဦးၾကိဳျပဳတတ္သည္သာ။
တစ္ေခါက္ေတာ့ ေဒၚၾကည္ၾကည္မာကိုမေတြ႕၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းသျဖင့္ အနားယူေနရသည္
ဟုဆိုသည္။ ေလးဘက္နာေရာဂါဟုသိရသည္။ ကၽြန္ုပ္လည္းကိုယ့္အလုပ္နွင့္ကိုယ္ရွဳပ္ေန၍ ( ၆ )
လေလာက္ၾကာမွတယ္လီဖုန္းျဖင့္သတင္းလွမ္းေမးရင္း အားေပးရသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ နွလံုးေရာဂါပါထပ္တိုးလာသည္ဟုသိရသည္။
ယင္းေနာက္ပိုင္း ၃ နွစ္ဆက္တိုက္ရန္ကုန္သို႔ မဆင္းျဖစ္ေတာ့။
လုပ္ငန္းထပ္မံတိုးခ်ဲ႕သျဖင့္ သကၤန္းပရိကၡရာမွာယူသည့္ကိစၥကို ညီမျဖစ္သူနွင့္လႊဲထားရေလသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ရန္ကုန္တြင္ ပြဲရံုကိစၥရွိသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားနွင့္မဆံုမေတြရတာ
ၾကာျပီမို႔ ဇနီးျဖစ္သူနွင့္အတူ ရန္ကုန္သို႔ဆင္းလာခဲ့သည္။ ၁၉၉၆ ခုနွစ္ေဆာင္းရာသီဝင္ကာစ။
လမ္းၾကံဳတုန္း တစ္လက္စတည္းဝင္ျပီးနွဳတ္ဆက္ဦးမွပဲေလဟုအေတြးရသျဖင့္...
နွစ္ေယာက္သားၾကည့္ျမင့္တိုင္သို႔ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ကမာၻလံုးသကၤန္းတိုက္ေရွ႕အေရာက္ေလွကားကိုလွမ္းတက္ရင္း...
"ဗ်ိဳ႕... ေဒၚၾကည္ၾကည္မာ အေၾကြးလာေတာင္းတာဗ်ိဳး" ဟု
ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ျဖင့္အသံျပဳလိုက္ေသာ္လည္း အရင္တုန္းကလို ခရီးဦးၾကိဳထြက္မလာ။
ဆိုင္ကအလုပ္သမားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး
"ခဏထိုင္ပါဦး ဦးေလးတို႔"
"ေဟ့... ေကာင္ေလး ဘယ္သူမွမရွိဘူးလား..ေမာင္စိုးညြန္႔ေရာကြ" ဟုေမးျမန္းရာ
"ကားဂိတ္ကို ကုန္သြားပို႔တယ္ခင္ဗ်ာ" ဟုျပန္ေျဖေလသည္။
"မင္းတစ္ေယာက္တည္းလား ေကာင္ေလး၊ ၾကည္ၾကည္မာေရာ?"
ကၽြန္ုပ္မွာ ေတြ႕ခ်င္ေဇာၾကီးလြန္းလွသျဖင့္ ဇနီးျဖစ္သူကပင္
"ေတာ္ကလဲ... သူေျပာတာခဏေစာင့္ျပီးနားေထာင္ပါဦး" ဟု တားယူေနရေခ်သည္။
"လာပါျပီကိုဘိုးခင္ လာပါျပီ" ဟူေသာအသံၾကားလိုက္ေတာ့မွ စိတ္ေအးသြားရေလသည္။
မေတြ႕တာၾကာေနေပမယ့္ ကၽြန္ပ္၏အသံကိုေကာင္းစြာသိေနသည္မို႔ "မွတ္ဥာဏ္သိပ္ေကာင္း
တယ္ ငါ့အသံမွတ္မိေနတုန္းပဲ" ဟူေသာအဓိပၸါယ္ျဖင့္ ဇနီးျဖစ္သူအားမ်က္ခံုးပင့္ျပေလရာ
မ်က္ေစာင္းေလးမ်ားေရာက္ရွိလာေလေတာ့သည္။
"ဘာအေၾကြးေတြမ်ားလဲ ကိုဘိုးခင္" ဟူေသာေမးခြန္းနွင့္အတူ
သကၤန္းဗီဒိုၾကီး၏ေနာက္ကြယ္မွထြက္လာသူကိုၾကည့္ရင္း
"ဟာ"
"ဟင္"
ကၽြန္ုပ္တို႔လင္မယားနွစ္ေယာက္စလံုး အာေမဋိတ္မ်ားျပိဳင္တူ ထြက္သြားရေလေတာ့သည္။
အသက္ ၄၅, ၅၀ ဝန္းက်င္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္သည္ အရိုးေပၚအေရတင္ျဖစ္ေနရရွာသည္။
ဆံပင္ေတြကလည္း က်ိဳးတိုးက်ဲတဲနွင့္ပါးလ်ေနေလျပီ။ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္ကလည္း
တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္။ အရင္ကေတြ႕ေနက် ဝဝျဖိဳးျဖိဳးပံုနွင့္ လံုးဝ (လံုးဝ) ကိုျခားနားေနေသာေၾကာင့္
အျခားသူတစ္ေယာက္ဟုပင္ ထင္ေနမိပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ုပ္ဘယ္လိုမွမေနနိုင္ေတာ့။
"ဟဲ့ ၾကည္ၾကည္မာဟုတ္ပါတယ္ေနာ္?"
"ဟုတ္ပါတယ္ကိုဘိုးခင္ ကၽြန္မ ၾကည္ၾကည္မာ အစစ္ပါ"
ကၽြန္ုပ္၏ဇနီးကလည္း
" ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္းၾကည္ၾကည္ရယ္၊ ေျပာစမ္ပါဦး မွတ္ေတာင္မမွတ္မိဘူးဟယ္"
ဟုေျပာရင္းမ်က္ရည္မ်ားစို႔လာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္လည္း
" မင္းနွယ္ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းမသိ၊ ဘာမွကိုမေျပာရေသးဘူး
မ်က္ရည္ကထြက္လာျပန္ျပီလားဟ" ဟုေငါက္ငန္းမိသည္အထိ။
"အို ေတာ္ကလဲ" ဟုခြန္းတုန္႔ျပန္ေလသည္။
ထိုအခါၾကည္ၾကည္မာက
"မမရယ္ ကၽြန္မမွာေတာ့က်စရာမ်က္ရည္ေတာင္မရွိေတာ့ပါဘူး၊
ေတာ္ေတာ္ေလးတရားက်မိပါတယ္"
"အထူးကုသမားေတာ္ၾကီးေတြနဲ႔မျပဘူးလားကြဲ႕" ဟု ကၽြန္ပ္ကေမးေလရာ
"ျပတာေပါ့ကိုဘိုးခင္ရယ္ ျပတာေပါ့။အရင္ဦးဆံုး ေလးဘက္နာျဖစ္တယ္၊ ေလးဘက္နာျဖစ္
ျပီးေတာ့ နွလံုးေရာဂါထပ္တိုးလာတယ္၊ သမားေတာ္ေတြနဲ႔ထပ္ျပေတာ့ အဆုပ္ထဲမွာေရဝင္
တယ္တဲ့၊ တစ္ေခါက္သြားတိုင္းတစ္မ်ိဳးထပ္တိုးေနလို ကၽြန္မလည္းသြားျပခ်င္စိတ္မရွိေတာ့
ပါဘူး၊ ေသာက္လိုက္ရတဲ့ေဆးေတြကလည္း ထမင္းေတာင္မနည္းစားယူရတယ္
ပဲၾကီးေလွာ္ဝါးရသလိုပါပဲ"
ေမာသြားဟန္ျဖင့္ခဏနားလိုက္ျပီး
"ေရဂါစ,ျဖစ္ကတည္းကပိန္လာတာ အခုျမင္ေနရတဲ့ပံုစံအတိုင္းပါပဲ၊
ဆံပင္ေတြကၽြတ္ျပီး ေျခဆစ္လက္ဆစ္ေတြကလည္းေရာင္လိုက္တာ၊
အထိုင္အထကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးဒုကၡေရာက္လွပါတယ္"
"ဒါနဲ႔ေနပါဦး ေလးဘက္နာကမ်ိဳးရိုးလိုက္တာမ်ားလား စိတ္မရွိပါနဲ႔ က်ဳပ္ေမးမိတာ"
"မ်ိဳးရိုးထဲမွာလည္းမရွိပါဘူးကိုဘိုးခင္ရယ္ အေဖအေမတို႔ဆို ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပါပဲ။
ကၽြန္မလည္းဝဋ္ေကၽြးပါလာတယ္လို႔ပဲေျဖသိမ့္ပါတယ္။ ဒီထက္ထူးျခားတာရွိေသးတယ္
ကိုဘိုခင္တို႔ကိုေတာ့ စိတ္ခ်ရတဲ့သူေတြမိုလို႔ေျပာျပတာပါ၊ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းေပါ့"
"ဘာမ်ားပါလိမ့္ဗ်ာ ေျပာျပပါဦး" ဟုကၽြန္ုပ္လည္းေလာမိေလသည္။
ထိုအခါ ၾကည္ၾကည္မာ၏နွဳတ္မွထြက္လာေသာစကားလုံးတို႕သည္ ကၽြနု္ပ္၏နားအတြင္းသို႔
ၾကီးမားက်ယ္ေလာင္စြာဝင္ေရာက္သြားသကဲ့သို႔ခံစားမိလိုက္ရပါေတာ့သည္။
"ေအာက္လမ္းနဲ႔အတိုက္ခံရတာပါ ကိုဘိုးခင္"
"ဟယ္"
ကြ်နဳ္ပ္တို႔ရဲ့အာေမဋိတ္သံအဆံုးမွာ ၾကည္ၾကည္မာက သူ႕စကားကိုထပ္ဆက္ေလသည္။
"မယံုမရွိနဲ႔ ကိုဘိုးခင္နဲ႔မမတို႔ေရ၊ ကၽြန္မလည္း ဒါမ်ိဳးကၾကားသာၾကားဖူးေပမယ့္
ယံုတာမဟုတ္ဘူး။ အခုကေတာ့ယံုသြားပါျပီ။ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ဘုရားရွိခိုး၊
ပုတီးစိပ္တဲ့အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီးသိလိုက္ရတာပါပဲ။ အရင္တုန္းက
နယ္ဘက္ေတြမွာသာၾကားဖူးခဲ့တာေလ "
"အင္း က်ဳပ္တို႔လည္းၾကားဖူးတာပဲရွိတာ ဆိုစမ္ပါဦးဗ်ာ" ဟုေထာက္ခံေပးရာ
" ကၽြန္မလည္း ကိုယ့္ေရာဂါေတြနဲ႔ကိုယ္ လံုးလည္လိုက္ေနတာ၊
တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဒီဧည့္ခန္းထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနတုန္းေစ်းဝယ္သူတစ္ဖြဲ႕
ေရာက္လာပါေလေရာ၊ ခ်က္ခ်င္းကလည္းထ,လို႔မရတာနဲ႔ ဟန္မပ်က္ဆက္ထိုင္
ေနတာေပါ့၊ အဲဒီေစ်းဝယ္သူအဖြဲ႕ထဲမွာ ေခါင္းေပါင္းအျဖဴပါတ္ထားတဲ့အဖိုးၾကီး
က ကၽြန္မကိုခဏခဏလွည့္ၾကည့္တာသတိထားမိေနတယ္၊ အရင္တုန္းကအသိ
မိတ္ေဆြေတြလားဆိုျပီး ကၽြန္မလည္း စဥ္းစားၾကည့္မိပါေသးတယ္။
ခဏေနေတာ့ အဲဒီအဖိုးၾကီးကထ,လာျပီး ကၽြန္မနဲ႔စကားလာေျပာပါတယ္"
"သမီး... နင့္ကိုၾကည့္ရတာသိပ္မဟန္ဘူး ဒီဆိုင္ကိုစ,ဝင္ကတည္းက
ငါ တစ္ခုခုကိုသိေနတယ္" ဆိုျပီးစကားစ,လာပါတယ္။
ကၽြန္မလည္း "ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါ အဘ"
"သမီး ေရာဂါေဝဒနာေတြ အရမ္းခံစားေနရတယ္မဟုတ္လား" ဟုေမးရာ
"ဟုတ္ပါတယ္" ဟုခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖမိပါသည္။
ထိုအခါအဖိုးၾကီးက
"သမီးဟာကေသြးရိုးသားရိုးမဟုတ္ဘူး၊
တစ္ေယာက္ေယာက္ကတိုက္ခိုက္ထားတယ္ကြဲ႕" ဟုဆိုေလသည္။
ကၽြန္မလည္း
"ကၽြန္မမွာ ရန္သူဆိုတာမရွိပါဘူး အဘရယ္ " ဟု ခ်က္ခ်င္းခြန္းတုန္႔ျပန္မိပါတယ္။
"ဒီလိုရွိတယ္သမီး၊ သမီးက ရန္သူမရွိဘူးလို႕ထင္ေနေပမဲ့ သမီးကို
ရန္သူလို႕ မွတ္ယူေနတဲ့သူေတြရွိေနမွာေပါ့ကြယ္၊ ေလာကမွာမျမင္ရတဲ့
အႏၱာရာယ္ေတြက မ်ားသားကလား၊ အဘ ခံစားမိတာမမွားဘူးဆိုရင္
သမီးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က မေကာင္းတဲ့နည္းနဲ႔တိုက္ခိုက္ထားတာလို႔
ယံုၾကည္တယ္ကြဲ႕"
ကၽြန္မလည္းဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့။
"သမီးခြင္ျပဳတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဘနည္းအဘဟန္နဲ႔ရွာၾကည့္ပါရေစကြယ္" ဟုေတာင္းဆိုလာေလသည္။
ေဆးေပါင္းစံုေနေအာင္ေသာက္ေနရေသာကၽြန္မလည္း အားကိုးရွာမိသည့္အေနျဖင့္
" ဟုတ္ကဲ့ အဘ သင့္ေတာ္သလိုသာေဆာင္ရြက္ပါေတာ့" ဟုဆိုမိေလသည္။
အဖိုးၾကီးလည္း ကၽြန္မထံမွခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံ၍ရသျဖင့္ ေန႔ရက္ခ်ိန္းဆိုကာ
ေစ်းဝယ္ကိစၥမ်ား ျပီးသျဖင့္ ျပန္သြားေလသည္။
ခ်ိန္းဆိုထားေသာရက္၏ညဦးပိုင္းတြင္ အေဖာ္ ၂ ေယာက္နွင့္အတူေရာက္ရွိလာျပီး
အိမ္တံခါးမ်ားကို ပိတ္ခိုင္းလိုက္ေလသည္။
"သမီး အမိႈက္ေတာ့ အေတာ္ပြမယ္ အဘက ဆန္မန္းေပါက္ေပါက္ေတြ
က်ဲမွာမိုလို႔..စိတ္မရွိပါနဲ႔ကြယ္" ဟုေတာင္းပန္ရွာသည္။
"ရပါတယ္အဘ အိမ္မွာလဲ ေကာင္ေလးေတြရွိေတာ့ ျပန္ရွင္းလို႔ရပါတယ္
အဘ အဆင္ေျပသလိုသာေဆာင္ရြက္ပါ"
အဖိုးၾကီးလည္း ေငြဖလားၾကီးကိုပိုက္ျပီး ဆိုင္၏အဝင္ဝဧည့္ခန္းေနရာမွစ,၍
ဆန္မန္းနွင့္ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ေရာထားသည္မ်ားကို က်ဲပါေတာ့သည္။
တစ္ေနရာျပီးတစ္ေနရာ၊ တစ္ခ်က္က်ဲလိုက္၊ က်ဲထားတဲ့ေနရာကိုၾကည့္လိုက္နွင့္ အိမ္ေရွ႕ေနာက္ေဖး၊ ထမင္းစားခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ စတိုခန္း၊ ထပ္ခိုးပါမက်န္ ဆန္မန္းေပါက္ေပါက္မ်ားျပန္႔က်ဲလ်က္။
"ေအာက္ထပ္မွာမရွိဘူး သမီး အေပၚသြားၾကရေအာင္" ဟုဆိုကာ
အေပၚထပ္သို႔တက္ေလရာ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မ၏အမ်ိဳးသားအကူအညီျဖင့္
အေပၚထပ္သို႔ လိုက္တက္ခဲ့ေလသည္။
အေပၚထပ္သို႔အေရာက္ ဆန္မန္းေပါက္ေပါက္မ်ား ထပ္က်ဲျပန္ရာ ထူးဆန္းစြာျဖင့္
ဆန္မန္းေပါက္ေပါက္မ်ားသည္ ေလွကားဘက္တြင္ ပို၍စုစုေဝးေဝးရွိေနၾကသည္။
"အဲဒီ ေလွကားအိမ္အေပၚကို ရွာေပးပါ" ဟူ၍ အဖိုးၾကီးကေတာင္းဆိုေလသည္။
(မွတ္ခ်က္။ ေရွးေခတ္အိမ္မ်ားတြင္အိမ္ေပၚထပ္နွင့္ဆက္စပ္ေနေသာေလွကားထိပ္၏
ေဘးနွစ္ဘက္နွင့္အေပၚဘက္ကို သစ္သားနွင့္သံဇကာကြက္ေရာေနွာ၍
ကာရန္ကာ တံခါးတပ္ဆင္ထားၾကသည္။)
အိမ္မွာခိုင္းထားေသာေကာင္ေလးကို ေလွကားအိမ္ေပၚတက္ေစ၍ အေပၚတြင္
တြင္တင္ထားေသာ ပ်က္စီးေနသည့္ ဘုန္းၾကီးထီးအေဟာင္းမ်ားကို တစ္ထုပ္ခ်င္း
ေအာက္သို႔ခ်ခိုင္းကာ ကၽြန္မ၏အမ်ိဳးသားက ေအာက္မွ လက္ဆင့္ကမ္းယူေနသည္ကို
တြင္တင္ထားေသာ ပ်က္စီးေနသည့္ ဘုန္းၾကီးထီးအေဟာင္းမ်ားကို တစ္ထုပ္ခ်င္း
ေအာက္သို႔ခ်ခိုင္းကာ ကၽြန္မ၏အမ်ိဳးသားက ေအာက္မွ လက္ဆင့္ကမ္းယူေနသည္ကို
အားလံုးၾကည့္ရႈေနၾကေလသည္။
ထီးအထုပ္ေပါင္း ၅ ထုပ္ေလာက္ ေအာက္ကိုခ်အျပီးမွာ...
ထီးအထုပ္မ်ားနွင့္မဆိုင္ေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာအထုပ္ေသးတစ္ထုပ္ကိုေတြ႕၍
အဖိုးၾကီးက
အဖိုးၾကီးက
" ေကာင္ေလး အဲဒီအထုပ္ယူျပီးဆင္းခဲ့ေပေတာ့" ဟုဆိုလိုက္ေလသည္။
" အထုပ္ျဖည္စမ္းကြာ"
အားလံုးစိတ္ဝင္တစားနွင့္ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။
ပလတ္စတစ္အိပ္တစ္ထပ္၊ သတင္းစာတစ္ထပ္ ထုပ္ထားေသာအထုပ္ကို ျဖည္လိုက္ရာ ထမီစပတ္ထားေသာအရိုးတစ္ေခ်ာင္းကိုေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့သည္။
အလုပ္သမားေကာင္ေလးက
" ဆက္ျဖည္ရဦးမလားခင္ဗ်ာ" ဟုေမးရာ
"ေအး အဲဒီ ထမီစကိုပါျဖည္လိုက္ကြာ"
ဆက္လက္ျပီး တစ္ရစ္ခ်င္းထမီစကိုျဖည္ရာ ထက္ပိုင္းက်ိဳးေနေသာ အင္းခ်ပ္နွစ္စနွင့္ အရိုးတစ္ေခ်ာင္းေပၚလာေလသည္။
စုတ္ျပတ္ေနေသာထမီစ၊
ထက္ပိုင္းက်ိဳးေနေသာအင္းခ်ပ္၊
အရိုးတစ္ေခ်ာင္း၊
အိမ္သားမ်ားအားလံုးအံ့ၾသေနၾကသည္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ ပ်က္စီးေနသည့္ဘုန္းၾကီးထီးအေဟာင္းမ်ားၾကားမွ အဆိုပါအထုပ္ေတြ႕သည္ကိုဘယ္သူမွစဥ္းစား၍မရ။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္သူက
လာထားသြားသည္ဆိုတာမသိ။ ပို၍ပင္ေဝး၏။
"လူေတြ...လူေတြ...တရားမရွိတဲ့လူေတြ...တစ္ဘဝစံေတြ...ရက္စက္လိုက္ၾကတာ"
ဟု အဖိုးၾကီးက သူ၏ေခါင္းကိုျဖည္းညင္းစြာခါရမ္းရင္း ညည္းညဴလိုက္ေလသည္။
ထက္ပိုင္းက်ိဳးေနေသာအင္းခ်ပ္နွစ္စကိုညႊန္ျပရင္း
"သမီး...ဒီအင္းခ်ပ္က်ိဳးေနတာ အရမ္းကိုကံေကာင္းသြားတယ္ကြယ္၊
အင္းခ်ပ္သာ က်ိဳးမေနခဲ့ဘူးဆိုရင္ သမီးေသတာ ၾကာျပီေပါ့၊
သမီးကို အေသတိုက္တာကြဲ႕။
ဒီအရိုးကဘာအရိုးလဲ သိၾကရဲ့လား?"
ကၽြန္မတို႔အားလံုး ျပိဳင္တူေခါင္းခါလိုက္ၾကသည္။
"ဒါ...လူေသလက္ဖ်ံရိုးပဲကြဲ႕"
"ဟာ"
"အို"
အာေမဋိတ္သံနွင့္အတူၾကက္သီးမ်ားပါထ,သြားၾကရသည္။
"ဟုတ္တယ္ လူေသလက္ဖ်ံရိုးမွာ အင္းခ်ပ္ကိုညွပ္ျပီး ထမီစနဲ႔ပါတ္ထားတာ၊
အင္မတန္ရက္စက္ယုတ္မာတဲ့လုပ္ရပ္ပဲ အဓိကပစ္မွတ္ကေတာ့
သမီးကိုေပါ့ကြယ္ အင္းခ်ပ္က်ိဳးသြားလို႔ ဒီအခ်ိန္ထိအသက္ရွင္ေနတာေပါ့၊
တစ္ခုထပ္ေျပာမယ္၊ ဒီကိစၥက အတြင္းလူ ပါကိုပါရမယ္"
ကၽြန္မ ဘာကိုမွမျမင္ေတာ့။
အဖိုးၾကီးရွင္းျပေသာစကားမ်ားကိုနားေထာင္ရင္းမ်က္ရည္မ်ားသာ တြင္တြင္က်ေနပါေတာ့သည္။
"ဒီမွာ သမီးဒီလိုကိစၥမ်ိဳးဟာ လက္သည္ကို သိဖို႔ဆိုတာခဲယဥ္းပါတယ္
မသိေအာင္လုပ္တာကိုးကြဲ႕၊ အခုလိုတိုက္ခိုက္ထားတာသိရျပီဆိုေတာ့
အဘမွာခ်င္တာက ဘာသာေရးကို မပ်က္မကြက္ေဇာက္ခ်လုပ္ပါ၊
ေမတၱာဘာဝနာပြားမ်ားပါ၊ မေကာင္းတဲ့သူကသူ႔လမ္းသူသြားလိမ့္မယ္၊
ကိုယ္က လိုက္ပို႔စရာေတာင္မလိုဘူး၊
ကၽြန္မ ဘာကိုမွမျမင္ေတာ့။
အဖိုးၾကီးရွင္းျပေသာစကားမ်ားကိုနားေထာင္ရင္းမ်က္ရည္မ်ားသာ တြင္တြင္က်ေနပါေတာ့သည္။
"ဒီမွာ သမီးဒီလိုကိစၥမ်ိဳးဟာ လက္သည္ကို သိဖို႔ဆိုတာခဲယဥ္းပါတယ္
မသိေအာင္လုပ္တာကိုးကြဲ႕၊ အခုလိုတိုက္ခိုက္ထားတာသိရျပီဆိုေတာ့
အဘမွာခ်င္တာက ဘာသာေရးကို မပ်က္မကြက္ေဇာက္ခ်လုပ္ပါ၊
ေမတၱာဘာဝနာပြားမ်ားပါ၊ မေကာင္းတဲ့သူကသူ႔လမ္းသူသြားလိမ့္မယ္၊
ကိုယ္က လိုက္ပို႔စရာေတာင္မလိုဘူး၊
ဒီေန႔ကစ,ျပီး အဌာနေမတံဂါထာေတာ္ ကိုရြတ္ပါ
"အဌာနေမတံ ဘိကၡေဝ
အနဝကာေသာ၊
ယံပရူပကၠေမန တထာဂတံ
ဇီဝိတာ ေဝါေရာေပယ်၊
အႏုပကၠေမန ဘိကၡေဝ
တထာဂတာ ပရိိနိဗၺာယႏိၲ။"
ဂါထာေတာ္အနက္
ဘုရားရွင္တို႕မည္သည္ သူတပါးတို႕၏လံု႕လ၊
ပေယာဂျဖင္႕ေသရိုးထံုးစံမရိွ။
အခ်ိန္တန္မွသာ အလိုအေလွ်ာက္
ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူႀကသည္။
ျပီးေတာ့ မနက္မ်က္နွာသစ္ရင္ သရဏဂံု( ၃ ) ပါးကို ရြတ္ဆိုနွလံုးသြင္းပါ
အစားအေသာက္ေတြ မစားေသာက္ခင္မွာလည္း သရဏဂံု ( ၃ ) ပါးကိုရြတ္ဆိုေပးပါ။
အဖိုးၾကီး၏စကားအဆံုးမွာ
"စိတ္ခ်ပါအဘ တကယ္ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ဟုေျပာရင္း အားတင္းကာထိုင္ခ်လိုက္ျပီးကန္ေတာ့လိုက္ပါေတာ့သည္။
"ေန...ေန...သမီး၊ သမီးက အထိုင္အထအရမ္းခက္တာကိုကြယ္... ရပါတယ္၊
အဘမွာတာေတြသာမေမ့ပါနဲ႔"
...............................................................................................................
"အဲဒါပါပဲ ကိုဘိုးခင္ရယ္၊ ဝဋ္ေၾကြးပါလာေတာ့လည္း ဘယ္လိုမွ
မတတ္နိုင္ဘူးေလ ေစာေစာစီးစီး အသက္ပါမသြားတာပဲ
ကံေကာင္းတာေပါ့"
ကၽြန္ုပ္လည္းသက္ျပင္းရွည္ရွည္ခ်ျပီး
"အင္း...ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးက ရဲစခန္းမွာအမႈသြားဖြင့္လို႔လည္းရတာမဟုတ္ေတာ့
ခံရတဲ့သူက ခံျပီးရင္းခံဖို႔ပဲရွိေတာ့တာေပါ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္...
ေၾသာ္...လူေတြ...လူေတြ...တရားနည္းလမ္းက်က် မၾကိဳးစားပဲ
ကၽြန္ုပ္လည္းသက္ျပင္းရွည္ရွည္ခ်ျပီး
"အင္း...ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးက ရဲစခန္းမွာအမႈသြားဖြင့္လို႔လည္းရတာမဟုတ္ေတာ့
ခံရတဲ့သူက ခံျပီးရင္းခံဖို႔ပဲရွိေတာ့တာေပါ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္...
ေၾသာ္...လူေတြ...လူေတြ...တရားနည္းလမ္းက်က် မၾကိဳးစားပဲ
ဒီတစ္ဘဝေကာင္းစားဖို႔အတြက္ ျဖတ္လမ္းနည္းလိုက္ၾကတာကိုး..."
ကြ်နဳ္ပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း တည္းခိုခန္းကို ျပန္ေသာလမ္းတေလွ်ာက္
မည္သည့္စကားမွ် မဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကေပ။
မည္သည့္စကားမွ် မဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကေပ။
ကြ်နဳ္ပ္၏အေတြးထဲမွာေတာ့ ၾကည္ၾကည္မာ၏ ယခင္ကပံုရိပ္ႏွင့္
ယခုပံုရိပ္သည္ ေရာေထြးယွက္တင္ေနပါေတာ့သည္။
(ေဒၚၾကည္ၾကည္မာ ကြယ္လြန္သြားျပီးေနာက္ပိုင္း ကမာၻလံုးသကၤန္းဆိုင္မွာ
အေရွ႕ဆိုင္ ႏွင့္ အေနာက္ဆိုင္ ဟူ၍ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္ ဟု သိရပါသည္။ )
စာေရးသူ
(ေဒၚၾကည္ၾကည္မာ ကြယ္လြန္သြားျပီးေနာက္ပိုင္း ကမာၻလံုးသကၤန္းဆိုင္မွာ
အေရွ႕ဆိုင္ ႏွင့္ အေနာက္ဆိုင္ ဟူ၍ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္ ဟု သိရပါသည္။ )
စာေရးသူ
No comments:
Post a Comment